Ik kom oorspronkelijk uit Engeland. Mijn moeder komt uit Napels, mijn vader is Engels. Dankzij de oorlog werd ik geboren. Mijn moeder die gewond was, was aan het liften en vroeg hulp aan een soldaat, mijn vader, die toevallig langs kwam....

Telkens wanneer ik in de trein ben, begin ik direct te bidden: het brevier, de rozenkrans... Op die manier houd ik mij voor anderen beschikbaar, omdat als ik klaar ben, en iemand in de ogen kijk... het met die beschikbaarheid afgelopen is, aangezien meestal degene die tegenover mij zit dan graag met mij wil praten. Eens viel een persoon die naast mij zat op mijn schouder in slaap. Toen hij wakker werd, keek hij mij aan en zei: “Maar u bent een priester?” “Ja,” antwoordde ik, “is dat niet duidelijk?” “Ja, kan ik dan bij u biechten?” “Natuurlijk,” zei ik hem toen ik opstond. “Maar niet hier, laten we een rustiger plaats zoeken.”

Ik ben in de trein vaak gevraagd om biecht te horen. Op een zekere dag was het rond Milaan erg mistig. We konden gedurende enkele uren niet verder. Dus organiseerden we met vier of vijf mensen, hier in de trein, een bezinningsdag.

Op deze reis van het leven zijn geen haltes, maar moet je je al reizende aanpassen. Je kunt een Facebook-pagina hebben... als je geen e-mail hebt, maak je geen deel uit van de moderne wereld. Het leven bestaat uit dit soort dingen. Maar je moet daarbij in gedachte houden dat het slechts instrumenten zijn. Wij zijn geschapen voor een persoonlijk contact met mensen. In de trein is het duidelijk, dat mensen op zoek zijn naar een persoonlijk gesprek.

De beste plaats om te bidden is een kerk, voor een tabernakel. Maar het kan ook in mijn ‘cel’ zijn. Een treinstel kan ook een prachtige plaats zijn om met God te spreken.

Oh, iets anders over mijn familie: die heeft connecties met de voetbalwereld – mijn oom was de beroemde manager van Manchester United. Heb je wel eens van hem gehoord? Hij was de eerste manager en later voorzitter tot laat in de jaren tachtig: Matt Busby. De beroemde Sir Matt Busby.