Mijn naam is Vesna Ostoic. Ik ben Chileense, getrouwd en ik heb drie kinderen, Camila (9), Barbara (7) en Trinidad (4). Mijn man Milton werkt voor een mijnbouwbedrijf.
Vanwege het werk van mijn man verhuisden we in januari 2007 van Londen naar een mijnstadje in het zuiden van Namibië genaamd Rosh Pinah. De dichtstbijzijnde steden zijn Windhoek, de hoofdstad van het land, en Kaapstad in Zuid-Afrika. Beide steden liggen meer dan 900 km verwijderd van van Rosh Pinah.
Het leven is hier niet eenvoudig. Vanuit spiritueel oogpunt ontbreekt hier de mogelijkheid om frequent de sacramenten te ontvangen. Er is een katholieke kerk, erg charmant overigens, en niet zo armoedig als de overige huizen in de stad.
De Mis wordt eenmaal per maand, op een zondag, gevierd. De gelovigen zijn erg opgewekt en levendig. De kerk vult zich op zondag met gezangen die God verheerlijken, de mensen dansen. Wij zijn de enige blanken in de parochie.
In deze omgeving, ver verwijderd van mijn vrienden en de mensen die mij hielpen om een christelijk leven te leiden, heb ik de hulp van God op een speciale manier ervaren en steun ik op wat ik geleerd heb door te mediteren over het leven en de leer van de heilige Jozefmaria.
Gedurende de dag probeer ik bewust te blijven van de aanwezigheid van God door enkele kleine vroomheidoefeningen. Ik zeg bijvoorbeeld elke morgen ‘Heer, Ik wil U dienen, ik wil U trouw zijn zoals de stichter van het Opus Dei was.’ Ik probeer een bezoek te brengen aan het Allerheiligste Sacrament. De kerk is echter gesloten, dus sta ik samen met mijn dochters buiten en gaan we met ons hart naar binnen naar het tabernakel.
Tijdens mijn gebed denk ik veel aan mijn persoonlijk apostolaat en ik zag dat ik een zaadje kan planten in Namibië: om bij veel mensen het christelijk geloof en de geest die ik binnen het Opus Dei heb leren kennen uit te dragen.
Ik ben binnen de parochie gestart met catechismuslessen op maandagen. Ik heb de geloofsbelijdenis bijna behandeld en binnenkort start ik met de sacramenten. Op de woensdagen bidden we de Heilige Rozenkrans en op de eerste vrijdag van de maand aanbidden we het Allerheiligste Sacrament en zingen we het Adoro Te Devote in het Latijn. Het is prachtig omdat de mensen deze gebruiken niet kenden en ze heel gelukkig zijn.
Om de catechismuslessen te kunnen geven, weet ik waarvoor ik moet bidden. Zo blijf ik groeien in mijn spirituele leven. Enige tijd geleden heb ik een bezinning bijgewoond in Zuid-Afrika, waar enkele centra van het Opus Dei zijn. Ik moest 900 km met de auto rijden voor een internationaal vliegveld en vanaf daar vloog ik naar Johannesburg. Al met al een afstand van 1300 km, maar het was de moeite waard. Ik heb een klein portret van de heilige Jozefmaria meegnomen die nu aan een van de muren hangt in onze parochiekerk.
Vanuit Engeland sturen vrienden geld om voor de parochianen bijbels te kunnen kopen. Mijn volgende project is het bouwen van een huis voor de priesters, zodat zij hier kunnen wonen voor de dagelijkse viering van de Mis of op z’n minst meer dan een keer per maand. Bid veel voor dit project.
Ter gelegenheid van 26 juni, hebben we een ‘Heilige Jozefmaria-week’ georganiseerd. We hebben een video bekeken met fragmenten van een van zijn samenzijns, geluisterd naar een voordracht over heiliging van het dagelijks leven en we besloten de week met lezen van de teksten uit de Mis van de heilige Jozefmaria. Het was prachtig. Twaalf mensen waren aanwezig en ik voelde mij gelukkig toen ik realiseerde dat de Kerk met slechts twaalf mensen startte.
De meerderheid van de blanken in het district behoren tot de Dutch Reformed Church die haar wortels heeft in het Calvinisme. De meeste van mijn vrienden behoren tot die kerk, maar dat hindert ons niet om onze zorgen, onze gezinnen, kinderen en vele andere zaken te delen.
Ik vertrouw op jullie gebed voor de alle mensen hier in Rosh Pinah.